Het fundament van traditioneel aikido is dat de kunst wordt doorgegeven van de meester aan zijn leerlingen vanuit het ambachtelijke ondernemingsmodel, zijnde de dojo. Dit is een heel ander concept dan het bestuursmodel zoals wij dat kennen vanuit de sportwereld. In dit artikel ga ik in op dit cruciale onderscheid tussen enerzijds traditioneel aikido en anderzijds zoals ik het noem, sportief aikido.
De grondlegger van aikido, grootmeester Morihei Ueshiba, heeft leerlingen opgeleid die meesters zijn geworden in hun eigen stijl en die op hun beurt weer eigen leerlingen hebben opgeleid.
Iedereen kent het spelletje van vroeger wel van iets doorfluisteren: elke keer dat de boodschap wordt doorgegeven wordt de boodschap vervormd. Dit leidt er soms toe dat de boodschap het tegenovergestelde wordt van de initiële boodschap.
In het doorgeven van aikido gebeurt hetzelfde. Hoe meer iemand direct via zijn meester / leerling en zonder intermediairs gerelateerd is aan de grondlegger van aikido, hoe minder vervuiling en vervorming van de initiële boodschap er is.
Het mag duidelijk zijn dat iemand die een leerling is van een sportschool, federatie c.q. bond X of Y dus niet een beoefenaar kan zijn van het traditioneel aikido. Het is sportief aikido met een navenant bestuursmodel waarbij de aikidoka als het ware de atleten zijn. Een federatie of bond is in mijn optiek een bron van onnodige vervuiling, het zorgt alleen maar voor vervuiling en vervorming van de boodschap van in dit geval de grondlegger van aikido.
Een voorbeeld:
“Weten waar je plaats is”; is een van de eerste lessen in aikido.
In een traditionele dojo wordt je vanaf de eerste les geleerd waar je plek is in aikido. De plek die je inneemt op de mat aan het begin en einde van elke les bijvoorbeeld is de vertaling van de relatie die je hebt ten opzichte van je mede aikidoka’s, je meester en daarmee tot het gedachtegoed van de grondlegger. Met andere woorden iedereen moet weten waar zijn plek is en wie zijn meester is.
Een sportief aikidoka kan dit echter niet. Er is namelijk geen sprake van een meester binnen een sportfederatie, maar er zijn instructeurs, sportleraren, sportschoolhouders, technici, afgevaardigden, trainers en officials. Ook de sportieve handelingen die gebezigd worden hebben niks te maken met aikido. Met andere woorden een bron van vervuiling en permanente vervorming.
Een traditioneel aikidoka is niet te vinden bij iets dat vervuild en het aikido vernietigd zoals federaties, bonden en sportscholen dat doen. Immers zou hij de eerste les negeren; niet weten wat zijn plek is….. en zich aansluiten bij om het even wat…
Hoe meer de verbondenheid met de grondlegger direct is en zonder intermediairs die vervuilen, hoe groter de kans is dat je traditioneel aikido beoefend.
Eén meester, één dojo is het fundament van traditioneel aikido.
Nog een voorbeeld:
In mijn eerdere artikel van dit Aiki-blog heb ik al uitgelegd dat het doel van aikido persoonlijke ontwikkeling is. Met andere woorden de ‘DO’ van aikido.
Aikido is daarmee het tegenovergestelde van elk idee van competitie zoals in sport. Het heeft niks te maken met sport of met sportieve handelingen. Traditioneel aikido is een speciale functie namelijk dat van een traditionele dojo waarin de kunst van meester op leerling wordt doorgegeven.
Nu je het onderscheid tussen traditioneel aikido en sportief aikido kent, mag duidelijk zijn dat een beoefenaar van aikido die zegt: ik ben die en die met X dan aikido een atleet is die indruk wil maken met zijn sportieve prestaties, zijn titels en zijn chocolade medailles. Dit is niet een beoefenaar van traditioneel aikido, maar een beoefenaar van een sport waar hij recordhouder is.
